کد مطلب:224264 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:159
سواد وقف نامه سادات رضوی
بسم الله الرحمن الرحیم و به نستعین
بسم الله تیمنا بذكره الاعلی
حمد و سپاس بیرون از حد استیناس آفریدگاری را سزا است كه سقف مرفوع آسمانی را بی وسیله ی دعائم و رابطه ی قوائم برافراشت:
مقدری نه به آلت به قدرت مطلق
كند به شكل به خاری چه گنبد ازرق
نه خشت داشته معمار را در او بازار
نه چوب و تیشه نجار راغ در او رونق
و شكر فزون از حد قیاس پروردگاری را رواست كه وقار و ثبات زمین را وسیله ی مصالح عباد ساخت.
سپهر و زمین بسته ی بند اوست
جهان ایستاده به پیوند اوست
كند در زمان هر چه رأی آیدش
رسد بی گمان هر چه را بایدش
و در امتزاج و ازدواج جواهر علوی و سفلی فوائد انسان تعبیر كرد و چهار احتجاب كه نهایت ضدیت در امزجه ایشان است چنان با یكدیگر آمیخت كه دیده در آن مانع نظر تمیز یكی از دیگر نتواند نمود و انواع حبوب و اثمار و ریاحین و ازهار از آن بیرون آورد تا سبب طیب عیش این مشتی خاكی نهاد بی بنیاد گردد (سعدی):
ابر و باد و مه و خورشید و فلك در كارند
تا تو نانی به كف آری و به غفلت نخوری
همه از بهر تو سرگشته و فرمان بردار
شرط انصاف نباشد كه تو فرمان نبری
و دورد نامعدود صاحب مقام محمودی را كه ملت پدر امت و خلیل حضرت عزت ابراهیم از وجود بافر وجود او زیب و زینت گرفت و صحن پهناور زمین در بسطت جاه عریض از تنگی پذیرفت و آسمان از شرم رفعت آسمان فرقد سای او پرده ی سحاب در روی كشید بدر منیر به اشارات انگشت معجز نمایش دو نیم شد و خورشید غروب كرده به دعوتش طلوع نمود آن مهتر و بهتر زمره رسل كه تشریف گرانمایه «كنت نبیا و آدم بین الماء و الطین» بر قامت سروآسای او راست آمد و خلعت فاخر «لولاك لما خلقت الافلاك» جز به بالای خوش نمای او چست نیامد یعنی آن
[ صفحه 350]
نبی معلی مزكی و آن رسول مكرم مجتبی (ابوالقاسم محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و بر آل و اولاد عالی جناب او سیما وصی وفی بافروبها المشرف به تشریف «انا مدینة العلم و علی بابها» المخاطب به خطاب «انت منی به منزلة هرون من موسی (ابوالحسن علی بن ابیطالب علیه السلام)» صاحب الحوض و اللواء یوم البعث و الجزاء و تتمة ائمة المعصومین المنصورین بالاقتداء و الاهتداء.
و بعد چون ضیاع و عقار را وسیله ارزاق اخیار و اشرار ساخته اند و در هر عصری از اعصار همان ضیعه بعینه تنخواه ارزاق یكی از عباد می شود:
ای كه بر پشت زمینی همه وقت آن تو نیست
دگران در شكم مادر و پشت پدرند
و از آن جائی كه چیزی در دیوان واهب الارزاق وسیله ی رزق ایام حیوة فقیر، فقیر عفو ربه القوی «ابراهیم بن ابی القاسم بن ابیطالب رضوی» نموده بودند بدان جهة نعمت توسعه رزق به این ضعیف عنایت نموده خواست كه به شكر این نعمت نوعی سازد كه بعد از ارتحال و انتقال این فقیر از دار ملال بعضی از فقراء آل محمد صلوات الله علیه و آله از آن محفوظ و بهره مند گردند شاید انتفاع فقراء از این عقار و ضیاع باعث رفاهیت عقباء این فقیر گردد لهذا رقبات متصرف فیه خود را بعضی كه جد مغفورم وقف ذكور اولاد خود فرموده و برخی كه بر سبیل امانت نزد فقیر بود مفصلا مشروحا در قید كتابت آورد تا با یكدیگر مخلوط نشوند و آن چه ملك این ضعیف بود آن را بصیغه صریحه شرعیه بر اولاد خود وقف نمود به شرطی كه در تحت این رقعه مفصلا قلمی خواهد شد.
بسم الله تیمنا بذكره الاعلی
حمد و سپاس بیرون از حد استیناس آفریدگاری را سزا است كه سقف مرفوع آسمانی را بی وسیله ی دعائم و رابطه ی قوائم برافراشت:
مقدری نه به آلت به قدرت مطلق
كند به شكل به خاری چه گنبد ازرق
نه خشت داشته معمار را در او بازار
نه چوب و تیشه نجار راغ در او رونق
و شكر فزون از حد قیاس پروردگاری را رواست كه وقار و ثبات زمین را وسیله ی مصالح عباد ساخت.
سپهر و زمین بسته ی بند اوست
جهان ایستاده به پیوند اوست
كند در زمان هر چه رأی آیدش
رسد بی گمان هر چه را بایدش
و در امتزاج و ازدواج جواهر علوی و سفلی فوائد انسان تعبیر كرد و چهار احتجاب كه نهایت ضدیت در امزجه ایشان است چنان با یكدیگر آمیخت كه دیده در آن مانع نظر تمیز یكی از دیگر نتواند نمود و انواع حبوب و اثمار و ریاحین و ازهار از آن بیرون آورد تا سبب طیب عیش این مشتی خاكی نهاد بی بنیاد گردد (سعدی):
ابر و باد و مه و خورشید و فلك در كارند
تا تو نانی به كف آری و به غفلت نخوری
همه از بهر تو سرگشته و فرمان بردار
شرط انصاف نباشد كه تو فرمان نبری
و دورد نامعدود صاحب مقام محمودی را كه ملت پدر امت و خلیل حضرت عزت ابراهیم از وجود بافر وجود او زیب و زینت گرفت و صحن پهناور زمین در بسطت جاه عریض از تنگی پذیرفت و آسمان از شرم رفعت آسمان فرقد سای او پرده ی سحاب در روی كشید بدر منیر به اشارات انگشت معجز نمایش دو نیم شد و خورشید غروب كرده به دعوتش طلوع نمود آن مهتر و بهتر زمره رسل كه تشریف گرانمایه «كنت نبیا و آدم بین الماء و الطین» بر قامت سروآسای او راست آمد و خلعت فاخر «لولاك لما خلقت الافلاك» جز به بالای خوش نمای او چست نیامد یعنی آن
[ صفحه 350]
نبی معلی مزكی و آن رسول مكرم مجتبی (ابوالقاسم محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و بر آل و اولاد عالی جناب او سیما وصی وفی بافروبها المشرف به تشریف «انا مدینة العلم و علی بابها» المخاطب به خطاب «انت منی به منزلة هرون من موسی (ابوالحسن علی بن ابیطالب علیه السلام)» صاحب الحوض و اللواء یوم البعث و الجزاء و تتمة ائمة المعصومین المنصورین بالاقتداء و الاهتداء.
و بعد چون ضیاع و عقار را وسیله ارزاق اخیار و اشرار ساخته اند و در هر عصری از اعصار همان ضیعه بعینه تنخواه ارزاق یكی از عباد می شود:
ای كه بر پشت زمینی همه وقت آن تو نیست
دگران در شكم مادر و پشت پدرند
و از آن جائی كه چیزی در دیوان واهب الارزاق وسیله ی رزق ایام حیوة فقیر، فقیر عفو ربه القوی «ابراهیم بن ابی القاسم بن ابیطالب رضوی» نموده بودند بدان جهة نعمت توسعه رزق به این ضعیف عنایت نموده خواست كه به شكر این نعمت نوعی سازد كه بعد از ارتحال و انتقال این فقیر از دار ملال بعضی از فقراء آل محمد صلوات الله علیه و آله از آن محفوظ و بهره مند گردند شاید انتفاع فقراء از این عقار و ضیاع باعث رفاهیت عقباء این فقیر گردد لهذا رقبات متصرف فیه خود را بعضی كه جد مغفورم وقف ذكور اولاد خود فرموده و برخی كه بر سبیل امانت نزد فقیر بود مفصلا مشروحا در قید كتابت آورد تا با یكدیگر مخلوط نشوند و آن چه ملك این ضعیف بود آن را بصیغه صریحه شرعیه بر اولاد خود وقف نمود به شرطی كه در تحت این رقعه مفصلا قلمی خواهد شد.